Şeyhmus Diken
Mıgırdiç Margosyan ustayı, öldüğü ve şimdi toprağın bağrına sarmalanmadığı gün yazmak, içten söylüyorum benim için çok güç ve sıkıntı olduğu kadar acı verici. Zira yara şimdi çok sıcak, güya farkında değilmişiz üzere. Lakin canım kardeşim Vecdi istedi kıramazdım ve o ruh haliyle yazıyorum.
İlk haberi yabancı bir televizyon kanalı vefatı doğrulamak için arayıp verdi. Sonra Rober’i aradım. Daha sonra inanmayarak bir de Tomo abiyi ve Payline ablayı aradım, doğruydu. Usta bırakıp gitmişti işte “benden bu kadar” der üzere.
Sık sık görüşüyorduk. Baharda bir Diyarbakır buluşması yapalım dediğimde, güya kendisi de inanmıyormuş üzere “zor, bu hastalık, tedavi bezdirdi…” deyivermişti.
Gitti işte…
Yazdım, bir daha yazayım. Son gelişlerinden birindeydi. Özel müsaadeyle girmiştik birinci kitabına isim olan Gavur Mahallesi’ne. Abdullah Demirbaş’ın Sur Belediye Başkanlığı periyodunda ismi verilen ve konutunun bulunduğu “Mıgırdiç Margosyan Sokağı” artık yoktu. Dümdüz bir tarlaya dönmüştü.
Bir sokak ötedeki benim konutumun bulunduğu sokak da artık yoktu. Suratımızdan düşen bin kesim misali hüzün ve öfkeyle çıkmıştık mahalleden. Yolda “hele şu boyacılara gidelim de ayakkabılarımıza birer fırça vursunlar” demişti. Bırak abi, mahalle sokak gitti, konutta gitti. Bari tozu kalsın demiştim.
Hoş artık tozu da kalmadı ya! Yerine bize ilişkin olmayan konutlar, yerler yaptılar.
Mıgırdiç Margosyan ağabey yalnızca yazdıkları, edebiyatı ile değil! Ruhuyla da bir memleket sevdalısıydı. Eşi Selma Abla demişti bir sefer bana; “Dünyanın neresinden davet etseler hiç heyecanlanmaz ve ‘bakarız ederiz’ filan der. Lakin Diyarbakır olunca gözleri parlar. ‘Mutlaka gitmeliyim’ der” demişti.
Bir gün Suriçi’nde yürürken ve önüne gelenle selamlaşırken; “yaw Şeğmus bilisen, imza mimza, kitap mitap walla hikâye! Aha bu caddede bir yürümek yetiyor beşere…” demişti.
Dört yıl evvel 2018 TÜYAP Diyarbakır Kitap Fuarı’nın onur yazarıydı. Ona Suriçi’nin kadim yerlerinden birinde 80. yaşgünü armağan gecesi yapmıştık. Sunucu bendim. Oldukça keyifli ve keyifliydi. Yervant sahneye çıktığında “mutlaka birkaç lisandan birlikte oku; Ermenice, Kürtçe, Türkçe…” demişti.
Diyarbekir insan kadrini değerini bilen bir kenttir. Ustaya her gelişinde kucak açtı. Ve o da çok sevildiğini daima bildi. Okurlarının her biri her gelişinde tekrar yine ve bir daha yine tıpkı kitapları imzalatıyorlardı. Yalnızca birkaç kelam etmek, bir fotoğraf karesinde anı kalıcılaştırmak için. Bu, usta için de mutluluğun öbür ismiydi adeta.
Göçüp gitti işte!
Hani William Saroyan “mezarım Frezno(ABD)’da, kalbim Erivan’da, ruhum da Bitlis göğünde kanatlanmış uçuyor” demişti ya!
Mıgırdiç Axparigin de ruhu daima o kadim surların üzerinde kanat çırpacak, hem de dünya durdukça.
