Çeviri: Uğur Büke
Rus muharrir ve senarist Hoş Yahina, Rusya’nın Ukrayna işgaline reaksiyon gösterdi. “Bu metni öbür ülkelerdeki dostlarım, yayıncılarım, tercümanlarım ve okurlarım için yazıyorum. Yazmak çok güç, bunun için zihnin açık, hislerin oturmuş olması gerekiyor halbuki benim hislerim ateş üzere. Rusya ve Ukrayna’da olanları anlayabilmek çok daha sıkıntı. Lakin sessiz kalmak mümkün değil. Ben de bir şeyler söylemeyi deneyeceğim” diyen Yahina, kelamlarına şöyle devam etti:
“Yaşamımın on dört yılı, -çocukluğum ve gençliğim- Sovyetler Birliği’nde geçti. O periyotta komünist ideoloji artık sönmeye yüz tutmuştu. Biz piyonerler ona hala inanıyorduk fakat öylesine, laf olsun diye. Fakat gerçek manada inandığımız tek şey; barıştı. Sovyet devrinin daha başlarında işe koyulan propaganda makinesi çalışmaya devam ediyordu ancak artık komünistten çok pasifist içerikliydi. “SSCB -Barışın Kalesi”, “Dünyaya Barış!” bu sloganlar her anaokulunun her okulun duvarına yazılıydı. Her yıl okulların açıldığı birinci gün, bütün sınıflar için mecburî birinci ders barıştı. Barış şiirleri ve müzikleri her piyoner toplantısının ( ki ziyadesiyle vardı) programında yer alırdı. Barış güvercinleri her sınıfı, her duvar gazetesini, her defteri süslerdi. Bu güvercinlere inanırdık, sadece çocukların inandığı samimiyetle. Barış inancı Sovyet çocukluğunun ayrılmaz bir kesimiydi, birebir vakitte her birimizin kişiliğinin. Bu inancın sonsuza dek sarsılmaz olduğunu sanırdık.”
‘BU BENİM SAVAŞIM DEĞİL’
“Bir de şunu bilirdim; savaş o denli müthiş bir şeydi ki onu bilenler susmayı tercih ediyordu. Dedem İkinci Dünya Savaşı’nda dört yıl savaştı lakin cephe hakkında tek sözcük etmedi; çocuklarını ve torunlarını bu dehşetten susarak korudu” sözlerini kullanan sanatçı kelamlarını şu halde sonlandırdı:
“Bugün Rus tankları öbür bir ülkenin topraklarında ilerliyor. Buna inanamıyorum. İçimdeki karşı çıkış o kadar büyük ki haykırmak istiyorum. Sözcük seçmek çok güç, hiçbirisi gereğince güçlü değil. Acı, öfke, endişe, güçsüzlük hepsi son safhasında. 24 Şubat 2022 günkü haberler beni paramparça etti. Dünyam sarsılmadı tam manasıyla yıkıldı. Pasifizm aşısı neden işe yaramadı, anlamıyorum.
Kendi adıma yazıyorum fakat dostlarım ve tanıdıklarım da birebirini hissediyor. Yakın ve uzak etrafımda savaşı destekleyen tek bir kişi bile yok. Toplumsal ağlar öfke ve askeri harekatın bir an evvel durdurulmasını isteyen davetler, ricalar ve taleplerle dolu.
Basit gerçekleri sonsuza kadar yinelemenin vaktidir. “Savaşa Hayır!” “Dünyaya Barış!” “İnsan ömrü en büyük bedeldir.” Bu karanlık dağılana kadar haykırmalıyız. Berbatlığın sıradanlığıyla karşılaşmamak için güzelliğin sıradanlığını pekiştirmeliyiz.
Bu benim savaşım değil. Benim demeyi de reddediyorum.”
