Alp Yenier, Türkiye’de çok izlenen ve başarılı bulunan kimi diziler için yaptığı müziklerle tanınıyor. Bir rock kümesinde gitar çalarak başladığı müzik mesleğinde daha sonra Melih Kibar ile tanışması ve onun asistanı olması, Yenier’in hayatını kökünden değiştirmiş. O artık tıpkı vakitlerde yayınlanan üç ya da dört dizinin müziklerini yapan, vaktinin çok büyük bir kısmını dizileri daha tesirli kılmak, dizilerin hissini yansıtabilmek için harcayan bir müzisyen. Bu alanda yaptığı işler bugüne dek hem milyonlarca izleyicinin dikkatini çekti hem de sayısız mükafata bedel görüldü.
Son olarak TRT’nin çok izlenen dizisi ‘Masumlar Apartmanı’yla müziklerini dinleme bahtı bulduğumuz sanatkarla dala girme öyküsünü, her hafta iki saatten uzun dizilerin nasıl yetiştirilebildiğini, çalışma şartlarını, bu bölümdeki kahramanlarını ve olağan Günahsızlar Apartmanı’nı konuştuk.
‘HER HAFTA BİR ‘GODFATHER’ YAPIYORUZ’
Türkiye’de dizi dalı, yalnızca müzik bağlamında değil, genel olarak çok konuşulan bir bölüm. Dünyada pek eşine rastlamadığımız, haftada bir uzun metraj sinema üzere hazırlanan, post-prodüksiyonuyla bir arada bittiği, bazen muhtemelen son dakikalarda yetişen bir dal. Öncelikle bunun zorluğundan bahsedelim, nasıl işliyor?
Bu zorluklar olağan gerçek, her hafta bir Godfather yapıyoruz, lakin ben yapı olarak yaptığım işten şikâyet etmeyi sevmiyorum. Bunu şikâyet üzere sormadığını biliyorum lakin şikâyet etmiyorum. Kıyasladığımız vakit yanlış yere gidiyor iş, diyorlar ki “Dünyada 40-50 dakika, bizde niçin 150 dakika?”. Çok kolay bir sebebi var bunun: para. Çok komplike bir sebebi yok. Bizde maalesef çok şikâyet etmeye yönelik bir kültür var, “Sabahtan beri çalışıyorum, çok yoruldum” filan, ben onu pek sevmiyorum. Dünya önderiyiz şu anda ihracat olarak dizi dalında, Amerika’yı bile geçmişiz dışarıya dizi satma konusunda. Ha, biz bir tane yapıyoruz, onlar üçe bölüp dışarıda yayınlanıyor, o başka bir sorun. Ancak hiçbirine karşı defansif bir durumum yok, içimde bir barış var bu bahse karşı. Çok severek yapıyorum. Aslında ona geleceğim, çok severek yaptığım için zorlukları, olağan bir iş üzere geliyor bana. Birinci 100 dakika geldiğinde bana, ” 100 dakika mı? Ne?” demiştim. Şu anda 140-150 dakika “iyi bari” diyorum. İnsanın her şeye alışması durumu, pandemide yaşadık ya bunu, yok canım dediğin her şey başına geliyor. Bizim dal de o denli oldu. 2016’ydı galiba, 90 dakika falan civarıydı diziler. Bir kısım 100 dakika geldi, ‘Günahkâr’ diye bir dizi yapıyordum. “100 dakika mı, vay!” dedim. Artık ise rekorum 182 dakika.
Hangi diziydi o?
‘Aşk ve Mavi’nin bir kısmı 182 dakikaydı. Bunu bir buçuk günde yapıyor olmak hakikaten mucizevi aslında.
Nasıl bir tempoda çalışıyorsunuz?
Ben ön çalışmayı çok seviyorum. Küçüklüğümde de evvel ödevimi yaparmışım, sonra top oynamaya çıkarmışım. Daha önlüğüm üstümdeyken ödevimi yapmaya başlarmışım. Önden hazırlık yapıyorum, son dakikacılığı sevmiyorum. Lakin doğal ne kadar hazırlansan da kısmın sana gelmesi son günü bulduğu için de… Mesela, Salı günü yayın var, Pazar akşamı geliyor sana görüntü. Miksaj yapılacak senden sonra, yayın bandı çıkışı alınacak. Yani senin aslında Pazar akşamı gelen şeyi Pazartesi öğleye kadar hazırlaman gerekiyor. Yani ahenge talihin yok, zira uyursan yetişmez. Önden hazırlanırsan, hazırlık da şu: Öyküyü biliyor olmak, senaryoyu okumak, nasıl bir kısmın geleceğini biliyor olmak, aksiyon sahnesi fazla mı, yeni bir müziğe muhtaçlık var mı? Zira bazen yeni bir karakter giriyor, tam son gün yaparken “Aha, bu karakterin müziği yok,” diye patlamamak için direktör ve yapımcıyla dirsek temasında olmak, “Nasıl bir kısım geliyor?”u az çok biliyor olmak, öykünün gidişatına hâkim olmak… Bir de yayın seyretmeyi ben çok seviyorum. Her işe bakamıyorum alışılmış tempodan lakin izleyebildiğim kadar izliyorum, izleyemediysem Youtube’dan biraz bakıyorum. “Aslında yaptığın iş, bildiğin iş, niçin izliyorsun?” diyenler oluyor, zira akışı seyretmek diğer oluyor. Biz burada seyrederken yalnızca müziğini yapıyoruz, bir daha oturup dönüp tekrar izleme talihimiz pek olmuyor. Ancak yayını izlediğiniz vakit hem kendi yaptığınız işi geliştirme talihiniz oluyor hem de öykünün gittiği yeri, bir dahaki kısımda neler olacağını da düzgünce sindirip ona nazaran bir ön hazırlık yapıyorsunuz. Ben bu formda çözdüm işi. Bir de tekniklerim var natürel benim süratli yapmakla ilgili. Temaların tiplemesiyle ilgili aslında.
Ne demek bu, biraz açabilir misiniz?
Lego üzere düşünüyorum temaları. Yani katlanabilir, büyüyebilir, küçülebilir. Mesela ben kimi müziklerin başka ayrı kayıtlarını alıyorum; yalnızca kemanla başlıyor, tıpkı beste, birebir melodi, ondan sonra büyük yaylılar geliyor, büyüyor tek kemandan, biraz sonra düşüyor modül, birebir ritmde piyanosu devam ediyor, biraz sonra da en büyük hâli giriyor, davullu hâli giriyor. Ancak bunu önden hazırlarsanız o gün içerisinde, o pazar günü içerisinde bunu rahat rahat ekleme bahtınız oluyor.
Modüler çalışıyorsunuz yani…
Modüler, evet tam yanlışsız söz modüler, bravo. Melih Kibar’dan da ben bunu öğrendim, reklam jingle’ında da bu var ancak dizide çok işe yarıyor.
‘6 AY MELİH KİBAR’IN KAPISINDA YATTIM’
Nasıl girdiniz bu bölüme?
İlkin 99 yılında Melih Kibar’ın kapısında 6 ay yatarak (gülüyor). Fiziken kapısında yatmasam da 6 ay boyunca arayarak. Şöyle oldu, o vakitler ‘Pişire Taşıra’ diye bir çocuk programı vardı, BRT TV diye bir kanalda. Orada ben gitar çalıyordum. Çocuklar müsabaka yapıyorlardı. İki tane sunucumuz vardı, bir tanesi şefti, işte yemek tanımı, çocuklara hamburger yaptırıyordu, kolay makarna yaptırıyordu, kalp formunda kurabiyeler yapılıyordu vesaire. Ben de geride o günün menüsü neyse ya cover’lıyordum kimi şeyleri, işte “Domateees, patateees, biber, tutam tutam nane…” üzere pişirilen şeyin temasında, bazen kendim bir şeyler besteliyordum,”Hamburgeri yedik biz, çok mutluyuz” filan üzere. O denli bir tatlılık oluyordu, ortada ben bir nefes oluyordum, “Hadi Alp bize bir şey çalsana” diyorlardı sunucular. O programın müziğini de Melih Kibar bestelemiş. Programın üretimcisinin meskeninde davet üzere bir şey oldu bir akşamüzeri, ben de gittim, çağırdılar beni müzisyen olarak. Tanışma üzere bir şeydi aslında o, Melih Bey’i gördüm orada. Hababam Sınıfı’ndan ötürü çok hayrandım ben ona. Onu da kısaca şöyle anlatabilirim: Sting dinleyerek, işte yabancı müzik dinleyerek büyüdük, rock müzik dinleyerek, o jenerasyondanım ben yani, Kemancı’da çaldım filan. Daima onlara hayranlık duyduğumuz vakitlerde 5-8’lik müziklerin Türkiye’de ne kadar yapıldığını, Cahit Ağabeyleri, Melih Ağabeyleri falan fark edince toprağa gerçek müzikal manada bir dönüş oldu. “Biz niçin uzakta arıyoruz ki bunları?” dedik. Hababam Sınıfı bence matematik sorunu üzere bir şeydir mesela. Dinlerken hissetmezsiniz, çalarken büyük çuvallarsınız. Davulcu bir arkadaşımız vardı, daha evvel hiç çalmamış parçayı, 9-8’lik olarak biliyor doğal olarak. Saydı, başladı sahnede, ritm bir anda değişince kaldı o denli. Bu türlü şey yani, gibisi yok. İşte biz Dream Theater dinliyoruz, Dream Theater yapıyor emsal şeyleri. Aslında burada var yani ve bizim daha içimizden, buradan. Neyse uzattım biraz. Gittim Melih Bey’e, dedim ki “Abi, hayranınızım. Ben çok istiyorum sinema müziği, dizi müziği.” Daha çok çömezim, gitar çalıyorum. Sordu, “Sen ne çalıyorsun?”, dedim gitar çalıyorum. “E gel,” dedi, numarasını verdi bana, o vakit doğal cep telefonu yok, ofisinin numarasını verdi. “Ben gençlerle çalışmayı çok severim, orta kesinlikle,” dedi. Ondan sonra aramaya başladım ben, altı ay boyunca hiç çıkmadı. Sonradan baba oğul üzere olduk natürel, bana dedi ki, “O vakit bir sürü arayan vardı, seninle mi uğraşacağım diyordum”. “Bazen Alp arıyor diyorlardı, Alp kim diyordum, işte asistan adayı.” Söyledi de yani bunu, itiraf da etti (gülüyor). O kadar işinin ortasında, ben lakin natürel ısrarcı olunca, haftada iki defa arayınca 6 ayın sonunda bir gün “Yarın gel” dedi. Ben olağan koştum gittim. “Burcun ne?” dedi, “Terazi ” dedim. “Tamam, olur,” dedi. Sonra bir ödev verdi bana notalarla ilgili, nota bilgim zayıftı o vakit. Zira müzik okullu değilim, lisede makine okudum, üniversitede iktisat okudum. Yani bu türlü karma. Aslında kararsızlıktan değil de müzik yapmak için de bizim ülkemizde koluna bileziği bir takman gerek. Neyse, ondan sonra da başladım. Sonra ölene kadar onunlaydım, erken gitti Melih Beyefendi. Lakin bana, yalnızca müziği değil, hayata dair çok şey öğretti.
“Hikâyeyi takip etmeye çalışıyorum, öyküye hâkim olmaya çalışıyorum” diyorsunuz, münasebetiyle kıssanın özünü ve hissini alıyorsunuz. Pekala, öykü için bir müzik yapma konusunda özgür müsünüz, yoksa öteki beklentiler de var mıdır yapımcıdan, direktörden gelen?
Var. Yani şöyle oluyor, dizinin dünyasını aslında biz birinci kısımda kuruyoruz, yüzde yetmişini diyelim. Birinci kısım öncesi zira vaktimiz oluyor. Şöyle bir şey oluyor, işte iki ay evvel filan bir toplantı oluyor, o toplantıda… Benim en sevdiğim toplantı odur, birinci toplantı. Senarist de mümkünse olsun çok isterim, onun kurduğu bir dünya olduğu için. Bazen geliyorlar, bazen katılamıyorlar fakat direktör, üretimci ve müzisyen bir ortaya gelip ne yapacağımızı konuşuyoruz. Ben genelde ana temaları o toplantıdan çıkıp otomobilde çabucak ağzımla besteliyorum. Çok yararlı oluyor o toplantı, daima söylerim bunu. Hatta dirsek teması ne kadar çok olursa o kadar hoş şeyler çıkıyor. E doğal frekansların uyuşması çok kıymetli. Mesela Paklar Apartmanı’nda biz direktör Davet Vila Lostuvalı ile her hafta konuşuyoruz kesinlikle, ne yapalım diye. İllâ yeni bir şey yapalım üzere değil, sağolsun insanların fikirlerine açık biri o, bazen arkadaşça sohbetlerde bana da nasıl bulduğumu soruyor. Bu beni çok memnun ediyor natürel. Zira bayağı sevdiğim için işi, senaryoyu takip ediyorum, kayıtlarla birlikte bir seyahate giriyoruz. Birinci kısımda yaptığımız o temaların sonra varyasyonlarını yapıyoruz, yeni kayıtlar gelince tahminen yesyeni bir şey yapıyoruz lakin genelde birinci başta o kurulan dünya, modüler dediğim, matematiksel olarak modüler ancak his olarak da kurulan dünya devam ediyor. Hasebiyle her hafta yeni bir şey yapıyoruz üzere duruyor fakat aslında her hafta o müziklerin farklı sahnelere yerleştirilmesi, vakit alan o esasen, ‘scoring’ diyoruz buna.
Farklı müzisyenlerden müzikler da kullanılıyor dizilerde, buna nasıl karar veriliyor? Sizin, dizinin müziklerini yapan kişi olarak bundaki rolünüz ne?
Çok fazla bir rolüm yok aslında. Ben bana gelen yahut aklıma gelen şeyleri öneriyorum, fakat daha çok kısım telaşında olduğum için… Zati senaristler yazarken de teklifte bulunuyorlar, daha sahneyi yazarken, kâğıt üzerinde, “Bu müzik buraya hoş olmaz mı?” üzere. Sonra o müziğe bakılıyor, alınabiliyor mu alınamıyor mu, müsaade çıkıyor vesaire. Bazen şöyle bir şey oluyor, “Üç kısım sonra şöyle bir müzik var, ne dersin?” diye soruyorlar, “o müzik değil bu müzik olsun” diyebiliyorum lakin daha çok üretimci ve senarist-yönetmen ortasında gidiyor o işler. Biz pek karışamıyoruz ona, zira dediğim üzere, vakit olmuyor.
Alp Yenier, imza attığı dizi müzikleriyle bugüne dek birçok mükafata kıymet görüldü. ‘ARAP ÜLKELERİNDE BENİM MÜZİKLERİMLE EVLENENLER VAR’
Her kısımda en az bir iki görüntü klip çekiyorsunuz aslında, 4-5 dakikalık. Bazen hiç diyalog yok, iki aşık sokakta karşılaşıyor, birbirlerine yaklaşıyorlar, sarılıyorlar, uzadıkça uzuyor… Natürel bunu beğenen birçok insan vardır, siz de teknik olarak bunu çözmek zorundasınız. 140 dakikaya bu türlü ulaşılıyor herhalde, o denli değil mi?
Bir devir bu türlü bir akım oldu, ağır çekimlerin çok uzun olduğu…
Bir de bu mizahı da yapılan bir şeye dönüştü aslında…
Öyle bir şey vardı, lakin son birkaç senede çok değişti işler. Evet natürel süresel olarak her kısımda bir klip oluyor çabucak hemen her dizide. Dört dakika da olsa en azından süreyi daha uzun yapma talihin oluyor zira kanallar da belirli bir müddette istiyorlar. Lakin o bana o müziğin PR’ı olarak da çok uygun geliyor. Hani bunu şöyle yapmak, bir kısımda dört tane beş tane klip yapmak, hiç senaryo yazmayıp o denli gitmek, onu sevmiyorum. Lakin dediğim üzere, o devir geride kaldı. Artık tırnak içinde söylüyorum uygun işlerde, üzerine düşünülmüş işlerde artık -klibe kaçmak diyelim ona-, o denli yapılmıyor. Lakin bir müzik var, o kadar yakışıyor ki o sahneye, sen dört dakika diyorsun beş dakika sürse dinleyeceğin müzikler oluyor. Onlar bence başarılı, hoş oluyor ve o klip hissinin da o müziğe inanılmaz yararı oluyor. Mesela yeni çıkan çok fazla kümenin biz kullanıyoruz müziklerini, önemli manada milyonlara yakın tıklanmalar geliyor zira çok güzel biliyorsun ki bir diziye bir tane müzik yaptığın vakit o her konuta giriyor, o albümü almayacak insanların meskeninde de o çalıyor. “Bu ne?” deniyor, Google’a yazınca o çıkıyor, o yüzden çok tatlı da bir PR var orada. Bilhassa yeni çıkan albümlere, yeni çıkan gençlere inanılmaz katkısı olmuştur.
Oyuncuların fanları, hayranları çok bağlılar, diziyle ilgili herkese de çok bağlılar. “Alp Abi, o niçin çalmıyor, o çalsın…” kızıyorlar da bazen, “Niye koydun o şarkıyı, sevmem ki ben” falan. Tatlı, nahif lakin çok bağlılar. Natürel müziğin da fanları oluşuyor. Aslında oyuncunun fanı o, ancak oyuncunun aşk sahnesine onu koyduğun vakit seni de seviyor, seni de alıyor ailesine, artık o da bizim diyor. Mesela kısaltmalar var, AsDor, bizim Asiye-Doruk var karakterlerin ismi, tag yapıyorlar “AsDor” diye. Şu an milyonlarca yorum var AsDor etiketi altında. Asiye’yle Doruk’a ben bir beste yapıyorum, onların fanları bana teşekkürler ediyorlar, o kadar tatlı bir şey ki. Benim müziğimle evlenenler var mesela Doğu’dan, kimi Arap ülkelerinden görüntüler geliyor teşekkür ederiz diye. Gelin damat giriyor, bizim müzik çalıyor geride. Çok memnunluk verici bir şey.
Sosyal medya çağının çabucak öncesinde bu işe başlamış biri olarak toplumsal medyanın sizi daha görünür, dizinin müziklerini yapan kişiyi daha görünür bir karakter olarak ortaya çıkarması da farklı geliyor mu size?
Evet evet. Ben perde gerisini seviyorum, asla “front man” olmayacağımı düşünüyorum. Ben de müzik söylüyorum ufak ufak, bu türlü Leonard Cohen’in attan düşmüşü üzere (gülüyor), kalın kalın. Ben ancak öndeki adam olmayı hayatım boyunca sevmedim. Lead gitarist değil, ritim gitarist olmak isterdim evvelden de. Artta çalışan grupta olmayı seviyorum. Bu da tam ona nazaran bir iş. Ancak toplumsal medyada yaptığımız işi çok merak ediyorlar. Ben mesela bazen görüntüler çekiyorum nasıl yaptığımıza dair, inanılmaz ilgi görüyor. Beşerler merak ediyor bu dizilerin müziklerinin nasıl yapıldığını.
‘ESKİDEN İNŞAAT BÖLÜMÜYDÜ, ARTIK DİZ KESİMİ GÖZDE’
Dizi müziği yapmak isteyen müzisyenler de artmıştır sanıyorum…
Şu anda hakikaten çok düzgün çalışan bir bölüm. İç mimarlar bile dizilere dekor yapmak istiyor. Bir periyodun inşaat kesimi üzere, çok tanınan ve verimli. Umarım bozulmaz. Bu ortada içerikler de güzelleşiyor, zenginleşiyor. Daha yeterli şeyler çıkmaya başladı. Senaristler ve direktörler daha farklı hususları ele alıyor artık. Dışarıya sattıkça yürek geliyor zira. Yapımcının yahut kanalların para kederi azaldıkça yürekleri artıyor.
Masumlar Apartmanı örneğin, cüret gerektiren bir işti. Üretimci Onur Güvenatam’ı tebrik etmek gerekiyor. Ben dahil herkese, “uçun” dedi. “Dilersen senfonik yap, sinema müziği üzere çalış” dedi örneğin. Bunu dedi ve gerisinde durdu zira bu bize bazen söyleniyor ancak sonra geri adımlar atılıyor, bu defa o denli olmadı. Karşılığını da aldık bence, hem Onur beyefendi, hem biz tüm takım olarak çok çalıştık ve özel bir iş çıktı ortaya. Çok konuşulan bir iş oldu. Pandemiye denk gelmesi de bence çok tesirli oldu. Paklık konusu var dizide, düşünün biz her gün marketten aldığımız her şeyi sabunla yıkıyorduk o devirde. O sırada televizyonda bir dizi başladı ve o da OCD rahatsızlığı olan birini anlatıyor. İnsanların çok ilgisini çekti, hakikat vakitte gerçek projeydi. Epey kısımdan sonra bile benim her kısımda ağladığım sahneler oluyor.
Çok beğendiğim bir dizi Paklar Apartmanı lakin ben aslında çok şanslıyım bu bahiste. Bugüne dek yaptığım işler ortasında beğenmediğim çok az iş vardır. Çoğunlukla benim de severek izleyeceğim işlerde yer aldım. Senaryoyla da epey ilgiliyim, hatta artık arkadaş olduğumuz kimi yapımcılarla senaryo da konuşuyoruz. “Yanlış anlamazsanız…” diye giriyorum bahse, onların da güzeline gidiyor, ukalalık olarak görmüyorlar bunu. “Şöyle olsa nasıl olur, şu karakter biraz daha bu türlü olsa…” diye müzisyen ve izleyici olarak fikrimi paylaşıyorum. Çocukluğumdan beri çok severim dizileri, radyodaki ‘Arkası Yarın’ neslini hiç kaçırmazdım. Dizideki o bir sonraki kısmı bekleme hissini seviyorum.
‘İLK DEFA TANIŞTIĞIM OYUNCULARI GÖRÜNCE GİDİP SARILASIM GELİYOR’
Dizideki yaratıcı grup dışındaki beşerlerle da bağlantınız oluyor mu? Oyuncular, teknik grup örneğin…
Oluyor olağan. Pandemiden sonra azaldı lakin şöyle olur genelde, her dizinin birinci kısmı yayınlanırken bütün takım tarafından izlenir. Ben çok severim onu. Aslında grup işini çok sevdiğim için bu işi yapıyorum. Orada tanışırsın herkesle, “Müzikler olağanüstü, eline sağlık” denir. Benim de oyuncuları görünce, aslında tüm mesaim ekranda onlara bakmak olduğu için “Ne haber ya?” diye gidip sarılasım geliyor zira aslında yüz yüze tanışmamış olsak da benim bütün vaktim onlarla geçiyor. Çok bedelli beşerlerle tanıştım bu sayede.
Elinizde bir seferde kaç proje oluyor?
Elimde bir seferde üç ya da dört proje oluyor. Dördü geçemiyorum. Lakin grubum var alışılmış, tek başıma altından kalkamam. Bilhassa ‘scoring’ kısmında onların takviyesini alıyorum. Onlar scoring’i yapıyor, ben yayın izler üzere oturup baştan sonra izliyorum, ayrıntılı notlarımı alıyorum, sonra değişiklikleri yapıyoruz. Televizyonda izler üzere izliyorum, durdurma talihim yokmuş üzere. Böylelikle yayındaki akışını anlayabiliyorum o kısmın. Kusurları görmek için ülkü olan çalışma stili bu.
Adını bu biçimde koymak biraz tuhaf duyulabilir lakin diziler için “büyük miktarlarda” müzik üretiliyor. Siz müzisyen sıfatınızla, bu kesim için yaratılan müziklerin, dizilerden bağımsız olarak müzik dünyamız için bir manası olduğunu düşünüyor musunuz?
İlk bakışta işin pahası azalıyormuş üzere bir pay kapılabilir insan lakin benim gördüğüm kadarıyla, sanırım bu yapılan şeylerin muvaffakiyetinden da kaynaklanıyor, bu müziklerin dinleme alışkanlıklarına olumlu tesirleri var. Bana, “O sahnede obuayı değil diğer bir enstrümanı kullansaydınız olmaz mıydı?” diyen izleyiciler var artık. Enstrümantal müzik ülkemizde pek dinlenmez biliyorsunuz. Cahit Berkay’dan, Fahir Atakoğlu’ndan, Can Atilla’dan öteki enstrümantal müzik yapan çok fazla insan da yoktur. Dizi müziğinde oyuncuların hayranları belirleyici oluyor. Ben bir görüntü koyuyorum Instagram’a, kendim bir müziği gitarla çalıyorum, o 5 bin sefer izleniyor lakin tıpkı müziği oyuncunun bir sahnesinde koyduğumda, yani tekrar benim bestem, tıpkı gitarı çalıyorum fakat 150 bin kere izleniyor. Bu, izleme ve dinleme alışkanlıklarına yeterli geldiğinin bir göstergesi bana sorarsanız. Ancak burada bizim büyük bir sorumluluğumuz var, biz düzgün şeyler üretmeliyiz. “Doğru müzik” diye bir kavrama inanmıyorum ancak yanlış bir şey de yapmıyor olmamız lazım. “Nasıl olsa ne yapsam herkes seyrediyor” dememek, işin kolayına kaçmamak, işi ucuzlaştırmamak gerekiyor. Özetle, biz âlâ şeyler üretirsek insanlara bunun bir katkısı olacaktır.
Bir de, enstrümantal müzik sıkıntı bir şeydir. Kelamla “Seni seviyorum” dersin, mevzu anlaşılır fakat sen onu kemanla, notalarla anlatıyorsun. Dizi müzikleri sayesinde müziğin ruhu da daha âlâ anlaşılıyor bana sorarsanız.
‘CAHİT BERKAY BİR İKONDUR’
Bir müzisyene diğer müzisyenleri sormak kolay değil, sizin için de cevap vermek kolay olmayabilir lakin sizin dinlediğiniz, etkilendiğiniz, işlerini beğendiniz müzisyenler kimlerdir?
Cahit Berkay’ı birinci sırada saymak gerekir. Bilhassa Yeşilçam devrinde sinemalar için yaptığı müziklerde birinci notadan itibaren bir duyguyu verebiliyor. Geçtiğimiz hafta Paklar Apartmanı’nda da kullandık onun ünlü ‘Selvi Boylum Al Yazmalım’ını. O yapıtı başka projelere vermeyi pek istemiyor fakat bizi kırmadı, verdi ve uçtu sahne. O girdiği anda bir şey kapanıyor ve öbür bir boyut açılıyor. Dayanılmaz bir şey. Melih Kibar zati hocam, hayranlığımdan kelam etmiştim. Toygar Işıklı çok şey başadır bu ülkede. Dizi müziğinin, dizi müzisyenliğinin önünü açan insanlardan biridir. Ondan evvel dizi müzisyenliği ek olarak yapılan bir işti. İsim vermeyeceğim lakin birtakım müzisyenlerin, “Sahneden geçinemiyoruz, dizide para var, dizi yapalım” diye giriştiği bir iş olabiliyordu. Bana bu çok yakışıksız geliyor. Olayın özünü önemsemeyip yalnızca getirisini önemsemek çok berbat. Özünü düzgün yap, natürel ki getirisi de olsun, oluyor da aslında. Bir periyot radyo üzereydi, bir müzik bitiyor başkası başlıyor art arkaya… Bir diziye beş tema yapılıyordu. Toygar tematik çalışmanın, karakter müzik yapmanın önünü açtı. Öteki başarılı isimler de var, hepsinin ismini veremesem de artık.
Dünyadan da şu geride fotoğrafını gördüğünüz, en çok ‘İyi Makus Çirkin’le tanınan Ennio Morricone’yi ikon olarak görüyorum. Alışılmış John Williams’a hayran olmamak elde değil. Hatta Morricone’nin birtakım yapıtlarını ben de bestelermişim orada olsam üzere düşünürüm lakin John Williams’ın yapıtları için bunu söyleyemiyorum. Mesela ben ‘Star Wars’u besteleyemezdim. Hiçbir vakit, hiçbir çağda, hiçbir formda yapamazdım. Morricone daha insani geliyor bana, “Ben de çalışsam bunu yapabilirdim” diye düşünüyorum. Williams ise üst insan üzere. Hans Zimmer’i de dünyada bir şeyleri değiştirme yüreğinde bulunduğu için saymak gerekir. Hollywood’da senfonik bir müzik vardı yıllarda. O, “Nereye kadar?” deyip farklı bir müziği yerleştirdi bölüme. Bir sinemanın müziği için kiliseye gidip oradaki orgla aylarca çalışmış örneğin. Bunlar çok değerli geliyor bana ve aslında duyduğun vakit anlıyorsun bu kaliteyi, farkı.
Şu anda hangi projelerde çalışıyorsunuz Günahsızlar Apartmanı dışında?
‘Kardeşlerim’ dizisinin müziklerini yapıyorum, çok keyifli bir gençlik dizisi. ‘Hayaller ve Hayatlar’ diye beIN Connect’te yayınlanan bir proje var zevkle yaptığım.
Sizin müzikler yazdığınızı da biliyoruz. Dizi müziği dışında, kendi müziklerinizi yayınlamak üzere bir planınız, projeniz var mı?
Başladım o müzikler üzerinde çalışmaya. Bir müziğimi pandemide müzisyenlere dayanak olunması için hazırlanan ‘Olta Dayanışma Albümü’nde yayınladık. Orada ben söylüyorum şarkıyı, çok da hoş yansılar aldım. Fakat şarkıcılık tezinde değilim, daha çok yazdığı, sevdiği şarkıyı kendisi söylemek isteyen bir müzisyen üzere görülmek isterim. Artık Beğenilen Öney ile bir müziğimizi hazırladık. Benim bestem, Beğenilen Öney solist oldu. Yakında o yayınlanacak. Bundan sonra da ‘featuring’ yapmak istiyorum. Benim müziklerimi, benim düzenlemelerimle âlâ müzikçilerle birlikte okuma isteğim var, bunları da yavaş yavaş yayınlayacağız.
